Toen ik mijn verjaardag vorig jaar vierde, maakte ik al plannen voor dit jaar. Misschien dat ik met Lars in een nieuw huisje zou wonen en mijn verjaardag met een housewarming kon combineren. Of ik zou wat vrienden uitnodigen in de kroeg. Nooit had ik gedacht dat ik ook dit jaar mijn verjaardag in de tuin van mijn ouders zou vieren, met een minimale gastenlijst.
Hoe plan je iets als je moeite hebt met overzicht bewaren? Wie nodig je uit als het al snel te druk wordt? Ik ben nog maar net ‘gewend’ aan alle grenzen die ik mezelf op moet leggen, maar bij alle tips en hulp die ik onderhand vanuit het revalidatiecentrum heb ontvangen, zat nog geen ‘handboek voor het vieren der verjaardag’. Gelukkig was mijn moeder ook dit jaar weer bereid de organisatie op zich te nemen. Ik hoefde alleen te verschijnen en te glimlachen.
Het was fijn. De zon scheen, (een paar van) mijn liefste vrienden waren op komen draven en mijn zus had een belachelijk mooie taart gebakken. En toch… Ik zat op precies dezelfde plek als een jaar geleden. Het ongeluk gebeurde op mijn 25e. Morgen word ik 27. Het voelt alsof het hele jaar dat ik 26 was, weg is. Een jaar voor niets geleefd. En ik weet ook wel dat ik het zo niet mag zien. Dat er genoeg leuke dingen gebeurd zijn ondertussen en dat ik veel geleerd heb. Maar toch wringt het. Weten en voelen blijken wederom twee heel andere dingen te zijn.
Hersenletsel schijnt omschreven te kunnen worden als een breuk in je levenslijn. Ik heb bijna 26 jaar met mijn oude ik geleefd. Laten we nu dan maar vieren dat mijn nieuwe ik 1 is geworden. Hoera!
Happy, hip en... hersenletsel 
Ja! Dat! Een jaar voor niets geleefd. Mooi hoe je een gedachte die zich bij mij nog niet eens bewust heeft gevormd, zo treffend kunt vatten. Terwijl iedereen om me heen verder leeft – trouwt, kindjes krijgt – staat mijn leven stil. Maar wat deze vergelijking ook brengt: als je het hersenletsel ziet als breuk in je levenslijn, ben je nu weer een beetje 0. En van je eerste levensjaar herinner je je niets noemenswaardigs. Maar wat een belangrijk jaar! En wat heb je er veel in geleerd. De meest simpele dingen als omrollen, vast voedsel eten, scherp zien. Basale dingen die je hard nodig hebt in de rest van je leven. Zo bezien heb je geenszins voor niets geleefd. Je hebt dit jaar heel veel geleerd. Niets noemenswaardigs, maar basale dingen die je de rest van je leven hard nodig hebt.
LikeLike
Wat een fijne, invoelende reactie! Dat is het inderdaad. Je wéét ook wel dat je 1e levensjaar belangrijk is geweest, maar zo vóelt het niet. En dat is de dagelijkse ruzie met die stomme stemmetjes in je hoofd. Het stemmetje dat lief voor je wil zijn en zegt dat het eigenlijk best heel knap is wat je doet en het stemmetje dat zegt dat je niet zo zielig moet doen. Leuk dat je mijn blog gevonden hebt! Ik lees de jouwe met ‘plezier’ (Dat klinkt raar. Kun je dat zeggen? Begrip, herkenning… Maar ja, toch ook plezier!)
LikeLike
Ik herlees ze soms. Je nieuwe ik is ook best leuk :)
LikeLike
Ook best. As far as nieuwe ikken go ;)
LikeLike