Hoera, ik heb een werkervaringsplek! Ik moet mijn belastbaarheid ontdekken, zowel in wat voor werk ik aankan, als hoeveel uren ik kan werken. En dat mag ik doen bij Esther op school.
Als je mij twee jaar geleden verteld had dat ik dolgelukkig zou zijn met wat kopieerwerk op een basisschool, had ik je voor gek verklaard. Ten eerste had ik niets met dat kleine grut met snottebellen en vingerverf overal en ten tweede kon ik me niet voorstellen dat ik buiten het docentschap om, iets interessant zou vinden in het onderwijs. Toen ik in april te horen kreeg dat werken voor de klas waarschijnlijk een gepasseerd station was, hoefde het hele onderwijs van mij dan ook niet meer. Mijn zusje opperde nog dat ik misschien wat in de huiswerkbegeleiding ofzo zou kunnen doen, maar dat voelde toch alsof de liefde van mijn leven me net verlaten had en zij zei: ‘Ja, maar deze heeft ook bruin haar!’
Maar nu betekent klusjes doen op een basisschool dat ik weer onder de mensen kom. Dat ik weer een beetje meedoe. En dat voelt belangrijker dan ooit. Het is vervreemdend om een eigen ritme erop na te houden. Om rond een uur of tien in de bus te zitten en te denken; ‘Hè, zijn de winkels nu al open?’. Dat ik nu weer wat werk heb, betekent dat ik weer wat meer in de maatschappij sta. En dat voelt fijn.
Toch moet ik ontzettend oppassen. Om mijzelf in bescherming te nemen heb ik afgesproken om steeds maar anderhalf uur te komen, één of twee keer per week. Toch was ik afgelopen week vier dagen ondersteboven van die anderhalf uur werk en heb ik ook deze woensdag drie uur moeten slapen voor ik me weer een klein beetje mens voelde. Het gekke is dat, wanneer ik in zo’n nieuwe situatie op zoek moet naar mijn grenzen, mijn uiterste grens het enige kompas lijkt te zijn.
Ik zag laatst een interessant filmpje voorbij komen op Facebook over slim omgaan met je energie. Ik voelde mij direct aangesproken.
Oké, dus ik moet proberen om terug te keren op mijn basisniveau, na, maar ook tijdens een dag werken.
De theorie is duidelijk. Komende week de praktijk.
Pingback: Duurzaam | Happy, hip en… hersenletsel
Hoi Suzanne,
Wat leuk dat je mijn filmpje bij je blog hebt geplaatst. Je schrijft erg mooie columns. Als je vragen hebt over de praktijk, laat het vooral weten.
Hartelijke groet,
Annemiek de Crom
LikeLike
Hoi Annemiek,
Wat leuk dat je mijn blog gevonden hebt! Dankjewel voor het compliment! Ik vind je filmpje echt ontzettend verhelderend en nuttig. Dankjewel!
LikeLike
Niets moet en alles mag. Weet dat er altijd mensen zijn die je willen helpen en we kijken naar de mogelijkheden ! Wij vinden het fijn dat je ons helpt ! tot volgende week.
LikeLike
Veel succes in dit nieuwe avontuur! Goed filmpje ook. Die energieverdeling en daarin grenzen opzoeken en bepalen is (vind ik in ieder geval) één van de moeilijkste dingen die er bestaan als je hersenletsel hebt én zeker als je nog jong bent en volop mee wilt blijven doen. En dat blijft het. Ik volg je trouwens sinds kort en ben nu al fan. Wat omschrijf je het goed, leuk en herkenbaar. Lees en leef met je mee! groetjes, Jeske (31 jaar, herseninfarct)
LikeGeliked door 1 persoon
Hai Jeske,
Ik heb niet meer op je gereageerd. Fijn dat het zo herkenbaar is. Merk zelf dat alleen die (h)erkenning al heel veel goed kan doen. Leuk dat je me blijft volgen! Groetjes, Suzanne
LikeLike
Je hoort er zeker allemaal blij en wat zijn de kids bij ons blij als ze juf Suus weer zien! Maar blijf het aangeven he waar je grenzen liggen! Goed filmpje!😘
LikeLike
Heel veel succes suus! Wat fijn dat je weer lekker mee gaat doen.
Dikke kus xxx
LikeLike
Succes! Goed en duidelijk fimpje zeg. Moet lukken, maar geduld blijft een schone zaak.
LikeLike
Jup! Ook voor mij erg nuttig en leerzaam. Vooral dat ‘soms schat je jezelf te enthousiast in’.
Zet hem op suus met je kopieerwerk en enorm schattige kindertjes! Je doet weer mee!
LikeLike
Veel succes met je zoektocht naar waar je je goed bij voelt. Het is inderdaad erg belangrijk om weer “mee te kunnen doen”. Ook ik heb dat ondervonden. Hou je haaks. Groet, Arnie.
LikeGeliked door 1 persoon