‘Dan ben je er toch even bij’

Ik denk regelmatig dat ik het nu toch wel aardig onder de knie heb. Ik vind ook dat dat ondertussen toch wel zo zou moeten zijn. Dat ik weet hoeveel energie ik heb, hoe ik deze moet verdelen en waarvan ik met die beperkte energie wel en niet gelukkig word. Ik bedoel; we zijn twee jaar verder. Ik zou het toch, zoals ik al het andere ook graag probeer te doen, op zijn minst bijna perfect moeten kunnen?

En ik denk ook dat ik theoretisch best aardige afwegingen kan maken tegenwoordig. Maar dan komt dat stomme gevoel erbij en bots ik keihard met mijzelf.

Afgelopen weekend was het vrijgezellenfeest van mijn zus. Ik had me van tevoren al helemaal voorbereid. Een dag eerder naar mijn zusje in Amsterdam, ’s ochtends uitslapen, tussendoor had mijn zusje plaatsen gezocht waar ik kon rusten en ik had de planning uitgebreid bestudeerd. Ik zou sowieso na het eten aftaaien. Dat vond ik al heel streng van mijzelf. Niet mee een drankje doen, niet mee dansen. Gewoon braaf naar bed. Ik had er al rekening mee gehouden dat ik de week erop moe zou zijn en bij zou moeten komen. Dat moest dan maar. In theorie had ik dus alles tot in de puntjes voorbereid. En toen kwam de praktijk.

Steeds weer ervaar ik hoe rot het is om eerder weg te moeten, aan de kant te blijven zitten, ‘even’ weg te moeten lopen om te rusten. Voor mij als sociale vlinder is het bijna het moeilijkste dat er is; mijzelf uit een sociale situatie terugtrekken omdat het verstandig (getverdemme) is. Daarnaast merkte ik zaterdag heel sterk dat ik in de planning wel rekening kan houden met extra vermoeidheid, maar dat die algehele beroerdheid op het moment zelf ook gewoon, nou ja, heel beroerd voelt. Ik kan alles van tevoren wel incalculeren, maar het moment zelf is en blijft verschrikkelijk confronterend.

‘Dan ben je er toch even bij’, hoor ik vaak. Met de feestdagen bijvoorbeeld: ‘Dan kom je alleen met het diner en ga je daarna weer naar huis. Dan ben je er toch even bij’. Of met verjaardagen, borrels, feestjes enzovoorts. En ik ga één ding van iedereen vragen: Zeg dat alsjeblieft nooit meer! Het is namelijk een totale dooddoener. Het helpt niet en het geeft de waarheid ook totaal niet weer. De volgende keer dat het in je op komt om het vergoelijkend op te merken, denk je dan even in hoe het is. Supervroeg op een verjaardag komen, twee drankjes drinken, de eerste andere gasten een handje geven, net lang genoeg kunnen blijven om wat borrelnootjes te eten, maar wetende dat de echte hapjes nog moeten komen en nét als het echt gezellig dreigt te worden, weg te moeten gaan. ‘Die en die vroeg nog naar je’, hoor je achteraf. In je pyjama op de bank suist de hele wereld, maar hè, je was er toch even bij.

Soms wil ik recalcitrant doen en er lekker niet bij zijn. Fuck de hele wereld en laat ook maar. Maar ook dat is niet leuk, want dan mis ik écht alles. Maar die kleine, kleffe beetjes, die ‘eventjes’ die ik erbij kan zijn, die zijn het ook steeds net niet…