Albert-momenten

Vanochtend stond ik verdwaasd in de supermarkt. Alles tolde en ik kreeg maar weinig door van mijn boodschappenlijstje. ‘Brie’, stond erop en ik moest het zeven keer lezen voordat ik dacht; ‘Ooooh, brie!’ Normaal gesproken doe ik in één keer de boodschappen voor de hele week, maar ik was al zo slim geweest in te schatten dat dát vandaag niet zo’n slimme zet zou zijn. Sowieso rijd ik alleen auto als ik me fit voel en vanochtend voelde ik me alles behalve fit.

Afgelopen weekend trouwde mijn beste vriendinnetje met de liefde van haar leven. Ik ken haar al sinds groep 1 en het was een ongelooflijk bijzondere dag. De zon schitterde op het water van de Friese Meren, het pittoreske kerkje leek direct uit een brochure te komen, de bruid en bruidegom straalden en de gasten vermaakten zich uitstekend. En hoewel ik me van tevoren best wel zorgen had gemaakt over hoe ik de dag zou gaan beleven, heb ik ook ontzettend genoten.

Een paar weken geleden was ik naar de huisarts gegaan met de vraag of er niet iets was waardoor ik zulke bijzondere dagen beter door zou kunnen komen. Ik weet heus wel over belasting en belastbaarheid en rust en de accu niet volledig leegtrekken enzovoorts. En op normale dagen kan ik dat ook heus wel (zo’n beetje) toepassen. Maar zulke bijzondere dagen vind ik het moeilijkste dat er is. Ik wil er namelijk bij zijn, alles meemaken. Hoe vaak komt zoiets nou voor? En tegelijkertijd wordt ervan genieten steeds moeilijker naarmate ik vermoeider en overprikkelder raak.

De huisarts moest me helaas teleurstellen. Anders dan een spiegeltje van antidepressiva of soortgelijke op te bouwen, is er niet een wonderpil om zo’n dag te doorstaan. En omdat ik niet gedrogeerd door het leven wil gaan, moest ik het doen met wat ik geleerd had. Rusten, dempen, oordoppen, zonnebril enzovoorts.

En dus reden Lars en ik een dag eerder al naar het hoge noorden, droeg ik de hele dag mijn zonnebril en oordoppen, ben ik voor de openingsdans even mijn bed uitgekomen om daarna nog een half uur te gaan liggen en heb ik vervolgens pijnstillers erin gegooid en de benen uit mijn lijf gedanst. Want dat is dan wel weer het voordeel: als ik eenmaal vér voorbij mijn grenzen ben, word ik zo hyperactief als Jochem Myjer en kan ik voor heel even alles aan.

En zo stond ik vanochtend te tollen in de Appie en bedacht me dat ik dit de volgende keer anders aan ga pakken. De volgende keer na zo’n big event zorg ik gewoon dat de Albert mijn boodschappen komt brengen. In één van de behandelkamers van het revalidatiecentrum hing de tekst: ‘Voel je niet schuldig het gemakkelijker te maken voor jezelf‘ en die moet ik maar eens in de praktijk gaan brengen. Dus de eerstvolgende bruiloft (mocht je je aangesproken voelen: ja, ik bedoel die van jullie, schiet eens op) weet ik wat me te doen staat: eerst online mijn boodschappen bestellen en daarna genieten als een gek!

Het was een fantastische dag en ik ben dolblij dat ik vrijwel alles mee heb kunnen maken. Ik ben ook blij dat ik minder gerust heb dan nodig en meer meegemaakt heb dan verstandig. Want die kater komt toch wel. Ik wist van tevoren dat ik deze week af zou kunnen schrijven en dat ik hier volgende week nóg last van heb. Maar sommige dingen zijn dat waard. Sommige momenten zijn te bijzonder om te missen.