Hollen of stilstaan

Hyacinth Bucket (‘it’s Bouquet!’) deed altijd bijzonder hard haar best om zich beter voor te doen dan ze was en als kind heb ik mening avond naar afleveringen Keeping up Appearances gekeken zonder er echt veel van te begrijpen. Maar tegenwoordig ben ik net Hyacinth. Niet omdat ik iedereen perse wil doen geloven dat ik upperclass ben, natuurlijk. Maar ik doe me wel vaak beter voor dan ik ben.

Ik heb mijn mond altijd vol over hoe goed ik alles onder controle heb. ‘Het begint bij acceptatie en van daaruit kun je naar je mogelijkheden zoeken’, zulke dingen. ‘Ik kan gewoon niet meer alles en geniet dan juist van de dingen die ik nog wel kan.’ ‘Je moet zelf je grenzen aangeven. Nee zeggen kan zó lekker zijn!’

Dat klinkt allemaal wijs en dat is het ook. Maar ik klets gewoon mijn therapeuten uit het revalidatiecentrum na en heb vervolgens de grootste moeite om niet precies het tegenovergestelde te doen. Want natuurlijk begint alles bij acceptatie en nee zeggen kan absoluut lekker zijn. Maar tegelijkertijd ben ik nog steeds ik en ik zou mezelf niet zijn als ik niet vijftig dingen tegelijk zou willen doen en in al die vijftig dingen de beste zou willen zijn.

Ik wil graag allerlei ingewikkelde handstandoefeningen kunnen met yoga. En ik wil ook graag eens echt kilometers gaan maken met hardlopen. Oefenen, uitbreiden, sterker worden. Blokjesbuik, strakke billen, droge armen. Dat wilde ik vóór het ongeluk al in de sportschool en dat wil ik nu graag op mijn matje of in mijn hardloopschoenen. Daar is niets aan veranderd. Het enige dat veranderd is, is mijn conditie. En die staat trainen of oefenen niet altijd toe.

Ik wilde serieus met hardlopen aan de slag, dus had ik een trainingsschema opgezocht en ingevuld op de kalender welke weken ik uit zou breiden en welke weken ik ‘rust’ zou pakken. Ik logde mijn kilometers en ging van 15 km per week naar 24 km. En toen had ik een drukke week met werk en een weekend met leuke dingen en was ik een week zó moe dat er van hardlopen niets kwam. De week erop had ik een afspraak bij de fysio, moest ik belangrijke dingen regelen met Lars en waren er weer leuke afspraken in het weekend. En zo stortte mijn trainingsschema weer in.

Vanochtend werd ik beroerd wakker. Na wederom een druk weekend en de start van een nieuwe cursus Spaans gisteren, deed alles in mijn lijf en hoofd pijn en tolde de wereld. En vanmiddag moet ik ook nog een steunles geven. Weer niet hardlopen dus. En daar baal ik zo onwijs van dat ik er chagrijnig van word.

Ik kan mijn mond vol hebben over controle houden en acceptatie enzovoorts, maar dat is maar schone schijn. Er blijven gewoon een heleboel momenten dat ik heel erg baal van alles. Momenten dat ik liever dan wat ook weer een ‘gewoon’ leven zou leiden, met een vaste baan, een abonnement op zowel sportschool als hardloopclub en een blokjesbuik waar Sylvie Meis nog jaloers op zou zijn.

Of in ieder geval een leven waarin ik op dinsdagochtend kan gaan hardlopen als ik dat op zondag zo gepland heb. Zodat ik eens vol vertrouwen aan de start van een 10 kilometer kan verschijnen omdat ik er daadwerkelijk voor getraind heb. Op dit moment teken ik daar al voor.