Onderzoeksverslag: Eerste bevindingen na empirisch onderzoek in Tinderland
Laat ik vooropstellen: de spoeling is dun. Er zitten honderdduizend mannen op Tinder maar slechts een enkeling lijkt leuk genoeg. Misschien ben ik te kritisch en moet ik kandidaten die ‘opzoek’ aan elkaar schrijven of zichzelf omschrijven als ‘leuke jongenman’ (ja, met die n ertussen inderdaad) een kans geven, maar ik kan het niet. Misschien moet ik niet zeuren over jongens die op hun 33e nog geen kapsel hebben gekozen en hun haar nog altijd met van die gele supermarkt gel in een soort rechte kroon als het vrijheidsbeeld omhoog zetten zoals in 2003 of die eigenlijk geen andere hobby’s hebben dan ‘Netflix en vrienden’, maar het lukt me niet. Ik wil graag iemand met een beetje persoonlijkheid. En hersens.
Maar goed, er zijn wel degelijk matches. En hoewel er ook tussen die matches extreme droogstoppels zitten die mijn humor overduidelijk niet begrijpen (“Oh, ik heb het enorm druk gehad dit weekend. Met krokodillen geworsteld, vrede gebracht in het Midden-Oosten, en jij?” “Niet zoveel. Gewoon gechilld.”), zijn er ook mannen waar ik daadwerkelijk gesprekken mee weet te voeren. Leuke gesprekken. Gesprekken die verder komen dan alleen die eerste paar berichtjes over en weer. En die dus uiteindelijk aanbelanden bij het hersenletselhoofdstuk (3 keer woordwaarde).
De slechtste manier om te reageren, heb ik ondervonden, is niet eens het ghosten. De mannen die gewoon in het niets verdwijnen nadat ik in de meest globale ‘haha ja ongelukje, gaat prima met me, echt’ – termen heb uitgelegd wat er aan de hand was, kiezen er gewoon voor om hun waar bij de buren te halen en dat kan ik ze niet echt kwalijk nemen. Nee, de ergste manier is als ze er totaal misplaatste grappen over maken. Begrijp me niet verkeerd, ik maak graag en veel grappen over mijn eigen domme hoofd en ik vind dat we er maar beter om kunnen lachen dan het allemaal te zwaar te maken. Maar iemand die me ‘gehandicapt’ noemde, was wel meteen af. Wat een stigmatiserende kutterm. Iemand die zei dat hij het begreep en of ik dan niet gewoon een beter bed aan moest schaffen, want een goed matras maakte echt enorm uit voor je nachtrust, was ook af. Doei, ik heb in het dagelijks leven al voldoende te maken met onbegrip en het gevoel mezelf te moeten verdedigen. Daar ga ik met een willekeurige Tinderman echt niet aan beginnen.
Maar er zijn ook mannen die me positief verrassen. Die zo goed reageren dat ik me veilig genoeg voel om meer tekst en uitleg te geven. Die ene man die “Wat goed dat je er zo goed mee om weet te gaan. Respect!” zei, kreeg 10 punten. Of de man met wie ik dit gesprekje voerde:
“Jezus Suus, als je nog eens wat weet…”
– “Zie je niks van hè, op de foto’s?”
“Dat je een been mist en in een rolstoel zit, bedoel je?”
– “En de hele dag kwijlend in een hoekje zit, ja.”
Topreactie. Grapjes zijn meer dan welkom, ik neem mezelf ook alles behalve serieus. En het is geen ernstige, dodelijke ziekte dus we hoeven niet meteen in volle rouw en het extreem zielig te maken. Maar ja, het is even heftig, het is misschien incasseren. En daarna praat ik graag weer verder over debiele dingen die nergens op slaan en waar ik zelf vooral keihard om moet lachen.
En als ze later, wanneer ik me veilig genoeg voel om meer te vertellen, alsnog afhaken – of dat nou vanwege mijn vreselijke karakter is of vanwege mijn letsel – dan staat ze dat natuurlijk helemaal vrij. Maar het zijn wel deze pareltjes waar ik naar speur. Misschien maakt me dat veeleisend en ik weet wel zeker dat het mijn zoektocht op Tinder danig beperkt, maar ik wil geen genoegen nemen met zomaar een ‘jongenman’. Ik ben ‘opzoek’ naar het echte werk.
