Onbekend terrein

De laatste tijd (zo’n twee jaar ongeveer, laten we het niet overdrijven) merkte ik dat ik steeds minder te bloggen had. Want dat gekke hoofd van mij wende wel zo langzamerhand. Ik was alle situaties inmiddels wel zo’n beetje tegengekomen en wist wat ik van het leven en mijn reactie daarop kon verwachten. Zoals ik al eerder schreef: er was een nieuwe normaal. En dus dacht ik dat ik misschien klaar was met bloggen, met mijn gedachten op het scherm zetten en jullie laten delen in wat er speelde.

Boy, was I wrong

Want ja, ik weet hoe ik reageer tijdens een verhuizing, een vakantie, een lange autorit of wanneer er een stroomstoring is op Schiphol en alle vertrekhallen op slot gaan, ik verdrink in een zee van vakantiegangers en koffers en ik al volledig doorgedraaid en overprikkeld ben voordat ik goed en wel een voet in het vliegtuig heb gezet. Ik ken mezelf in die situaties, ik weet wat ik aankan en wat ik niet aankan maar toch doe omdat ik weet hoe zwaar de terugslag gaat zijn. Het is inmiddels allemaal bekend terrein. Ik hoef daar niet meer over te schrijven.

Maar het leven zou het leven niet zijn als het je niet blijft verbazen. In positieve of negatieve zin. En het voelt alsof ik vooral dat laatste de laatste tijd op mijn bordje krijg.  Ik weet van mezelf hoe ik omga met tegenslag die mij aangaat. Toen ik hoorde dat ik moest stoppen met werken, bijvoorbeeld, of iedere zeikbrief van de letselschadezaak die in mijn inbox verschijnt. Maar hoe ik omga met verdriet en teleurstellingen die buiten mijzelf liggen – ziektes in de familie, ellende om me heen, verbroken relaties, noem het maar op – dat weet ik nog niet. En helaas is dat iets wat ik de komende tijd waarschijnlijk moet gaan onderzoeken.

En dat brengt mij op een ietwat vreemd punt; al bijna vijf jaar schrijf ik hier eerlijk over wat ik meemaak en voel. Ik heb mijn hart regelmatig open en bloot op tafel gelegd en angsten en verdriet met de hele wijde wereld gedeeld. Maar nu weet ik niet hoe persoonlijk ik wil worden, hoeveel ik wil vertellen. Het is allemaal prima wanneer twijfels en onzekerheid of ellende en verdriet mijzelf aangaan, maar wanneer het de mensen die ik liefheb betreft, komt het ineens heel dichtbij.

Ik zit thuis en dat helpt niet. Er is geen werk waar ik naartoe kan vluchten om afleiding in te zoeken. Zonder afleiding is de confrontatie soms maar moeilijk te ontvluchten. Daarbij komt dat mijn gekke hoofd kan blijven hangen op gedachten of ideeën en ik me daar maar met moeite van kan losweken. En dus is daar ineens mijn blog weer. Een uitweg uit mijn eigen malende hoofd. Een manier om orde aan te brengen in de chaos, van me af te schrijven wat ik voel. De vraag is nu alleen nog of ik dat wel wil. Omdat ik op dit blog waar mijn hele gevoel bloot ligt als zenuwuiteinden tijdens een wortelkanaalbehandeling, het wel héél persoonlijk vind worden allemaal.

Advertenties

JOMO

Omdat mijn persoonlijke Grinch geen boom in huis wilde, kocht ik een soort kerststruik, zette hem in een gouden pot, hing er wat ledlampjes in en versierde de spiegel op de schouw met een ander lichtsnoer. Het is december, de feestdagen staan voor de deur en het eerste wat ik er dit jaar bij dacht was; ‘het moet maar weer’.

Al eerder heb ik geschreven over hoe mijn rare hoofd steeds meer een deel van mijn leven is geworden. Zoals ik toen schreef: er is een nieuwe normaal. Ik ben de meeste situaties al een keer tegengekomen sinds het ongeluk, weet van mezelf hoe ik reageer op gebeurtenissen en weet regelmatig niet meer hoe het vroeger was, vóórdat alles zo drastisch veranderde. Het went. Godzijdank went alles.

En dus ga ik opnieuw de feestdagen in met mijn gekke hoofd. Maar dit jaar valt me iets op; ik kijk er niet zo tegenop als andere jaren. Lange tijd vond ik het echt lastig, namelijk. Al die drukte, die gezelligheid. De lampjes, de muziek, het vuurwerk, de herrie. De duizenden afspraken, sociale verplichtingen, kaartjes en berichtjes. Ik wilde alles meemaken, overal op reageren, de feestdagen navigeren tussen wat ik allemaal wilde doen en wat er uiteindelijk mogelijk was. Vaak sloeg ik door, vaak was de balans – zelfs na heel serieus plannen – toch volledig zoek.

Dit jaar voelt het anders. Ik hóef van mezelf namelijk niet overal aan mee te doen. Sterker nog – ik wil het niet eens. Waar ik andere jaren nog heel erg het gevoel had dat ik dingen mis zou lopen en bang was voor de FOMO, voel ik nu het tegenovergestelde: JOMO. The Joy of Missing Out. Dit jaar ga ik ervan genieten dat ik het circus zoveel mogelijk aan me voorbij laat gaan.

Het duidelijkste voorbeeld daarvan gaat Oud & Nieuw zijn. Ieder jaar kijk ik daar tegelijkertijd naar uit en tegen op. Ik wil een leuk feestje vieren met fijne mensen, maar zit op hetzelfde moment al vanaf ’s ochtends vroeg met mijn Noise cancelling headphones op mijn hoofd ongelukkig op de bank te doen alsof ik geen last heb van alle knallen buiten. Ik drink ’s avonds veel, om de prikkels maar te dempen en het feest vol te houden. En vervolgens heb ik een kater van een week en drie weken later nóg last van dat ene feestje. Oud & Nieuw zuigt me ieder jaar leeg als een leger bloedzuigers op een been.

Handenwrijvend heb ik dit jaar dus mijn nieuwe plan opgesteld. Ik ga de stad uit. In het huis van mijn ouders middenin de polder, ga ik de oudejaarsconference kijken en een Mount Everest aan oliebollen eten. Ik ga naar het vuurwerk van de stad in de verte kijken en om kwart over twaalf naar bed. Ik kan me nu al wentelen in die JOMO. Ik vind het niet ongezellig dat ik niet bij Lars of vrienden ben. Ik vind het niet zielig voor mezelf om me te onttrekken aan het gekkenhuis. Ik kies er heel bewust voor. Dit jaar ga ik voor rust en stilte. En dan hopelijk, als alles meezit, begint mijn nieuwe jaar voor de verandering een keer op 2 januari, in plaats van op 20.

Topsport

Ik preek ‘lief zijn voor jezelf’ alsof het een religie is. Maar net als een Amerikaanse evangelische televisiepredikant die armoede en eenvoud predikt maar rondreist in zijn persoonlijke privéjet, volg ik mijn eigen wijze woorden het slechtste van iedereen. Ik weet bijvoorbeeld heel goed dat ik na anderhalf uur gezelligheid eigenlijk naar huis moet en toch blijf ik hangen. Ik weet ook dat ik na meer dan één wijntje mijn grenzen niet meer voel en toch neem ik een tweede. Ik weet dat ik mijzelf niet (meer) langs dezelfde meetlat kan leggen als anderen en toch blijf ik het doen. Sterker nog: ik wil nog altijd beter zijn dan de rest.

Waar ik als kind nooit veel interesse toonde in sport (tijdens de korfbalwedstrijd keek ik naar de vliegtuigen in de lucht in plaats van naar de bal), ontwikkelde ik in de laatste jaren vóór het ongeluk een kleine obsessie. De sportschool was mijn home base en ik gooide blij gewichten in het rond tussen de gespierde mannen voor de grote spiegels. Ik speelde volleybal voor de lol en rende rondjes om mijn hoofd leeg te maken. Na het ongeluk viel dit allemaal weg en ik moest volledig stoppen met sporten tijdens mijn revalidatie. Ik hield namelijk teveel spanning vast en ik moest van de therapeuten eerst maar eens leren ontspannen.

Dat ging best een tijdje goed. Volledig zen en gelukkig in het Grote Nu, was ik alleen maar dankbaar toen ik weer een beetje kon gaan sporten. Een beetje yoga, een rondje rennen… Het was allemaal een cadeautje en ik genoot er met volle teugen van. Toen ik met vallen en opstaan begon met beachvolleybal, kon ik mijn geluk al helemaal niet op. Toegegeven; ik moest de dagen dat ik trainde vooral niets doen, tijdens de trainingen regelmatig een pauze inlassen en bepaalde oefeningen die teveel van mijn evenwicht of concentratie vroegen, moest ik helemaal overslaan, maar mán… Ik volleybalde weer! Ik deed weer mee!

Waar dat precies omgeslagen is, weet ik niet. Maar alleen meedoen is niet langer genoeg. Laatst ging het tijdens een training op het strand niet zo lekker en moest ik eerder stoppen. “Je bent er tenminste!” zei de trainer. “Je bent helemaal naar het strand gefietst en hebt een stukje meegedaan en dat is al veel meer dan op de bank blijven zitten!” “Pfffft…” zei ik en ik maakte een ongeduldig wegwerpgebaar. Op komen dagen is niet langer genoeg. Ik wil beter worden, excelleren, gespierd en slank en een combinatie zijn tussen Madelein Meppelink en Candace Moore. Ik wil kortom niet alleen maar lekker sporten, ik wil de beste zijn. Of dan toch op zijn minst beter dan de rest.

Ik moet maar weer eens luisteren naar mijn eigen preken. Lief zijn voor mezelf. En dat betekent niet het verwrongen Instagramideaal van een afgetraind lijf en groene smoothies de hele dag. Lief zijn voor mezelf betekent voor mij dat ik luister naar wat er kan, rust neem wanneer dat nodig is en blij ben met alles dat wel lukt. En dat is nog best veel. Afgelopen weekend speelde ik bijvoorbeeld zelfs een beachvolleybaltoernooitje. Niet alle wedstrijden en halverwege de middagpoule ging ik naar bed, maar HALLO, dit had ik twee jaar geleden toch niet durven dromen? Een weekendje weg met vriendinnen en ook nog spelen… Het is misschien geen eredivisie volleybal of Instagramwaardige yoga, maar voor mij is het eigenlijk gewoon topsport.

Mopperblog

Ik belde de huisarts voor het maken van een afspraak. Er werd niet opgenomen. Het had me al heel wat moeite gekost om de telefoon op te pakken. Zo vlak na de vakantie ben ik altijd enorm chaotisch, rommelig, ongeconcentreerd en initiatiefloos en bellen is sowieso een taak waar ik al mijn energie (en moed) voor bij elkaar moet schrapen. En toen namen ze dus niet op. Om te janken.

Ik wilde een mopperblog schrijven. Over op de verschrikkelijkste dag van het jaar op Schiphol zitten met je rare hoofd aan het begin van de vakantie, over ’s avonds terugvliegen zodat je ‘nog iets aan je laatste dag hebt’ terwijl ik de hele dag op mieren zit omdat ik dat eigenlijk gewoon heel slecht kan. Over thuiskomen en rust nodig hebben en dat er dan bij de buren verbouwd wordt, in de tuinen verderop gezaagd wordt en door de buurkindjes in de straat geschreeuwd wordt. Over dat de schoonmaakster stopt en ik een nieuwe moet zoeken, maar ook dáár het initiatief niet voor weet te vinden. Over dat het honderddertigduizend graden is buiten en ik het om één of andere reden in Spanje een stuk beter trek dan hier in Nederland. Of over dat ik óók nog eens besloten heb een alcoholvrije maand in te lassen en daar nu al spijt van heb.

Maar weet je wat het is? Ik heb de huisarts uiteindelijk te pakken gekregen, ik heb mijn noise cancelling headphones nog niet opgeborgen na de vakantie, dus die zet ik lekker op vandaag en het voordeel van warm weer is dat ik geen pijnlijke zere-benen-broeken aan hoef. Ik heb nog een lekker boek op standje slechtziend op mijn e-reader staan, ga met een kop koffie in de schaduw op het balkon zitten en ik laat morgen de vriendelijke pubers van de Picnic gewoon weer de boodschappen bezorgen. Ik wilde vijf seconden een mopperblog schrijven en toen verdween die behoefte als sneeuw voor de zon. Zo erg is het allemaal niet.

Ik heb namelijk een fantastische vakantie gehad en ik voel me nu klote omdat ik daarvan moet bijkomen. Dat is niet erg, dat was het waard. Wanneer ik me slecht voel, is het altijd gemakkelijker om te klagen over het leven en de hele santenkraam en relativeren voelt dan als topsport, maar hé: ik ben op vakantie geweest. Ik ben bruin geworden (of nou ja – minder wit), ik heb het enorm naar mijn zin gehad en gelachen tot ik er buikpijn van kreeg. Ik ben weer lekker thuis en ik heb alle tijd om bij te komen. En bovendien is het veel te warm om te mopperen. Ik doe graag stoer en ik krijg dat ingebouwde sarcasme maar niet uitgeschakeld, maar stiekem heb ik echt, écht niets te klagen.

Lijstjesmeisje 2.0

“Ik heb weer echt een slechte week. Ik heb de hele tijd zo’n hoofdpijn.” Ik was op het krukje gaan zitten in de kleedkamer en keek toe hoe Lars zijn t-shirts minutieus opnieuw opvouwde en in de kast opborg. Misschien was het deze totaal ongewone uiting van huisvlijt die mijn kop op hol deed slaan. Maar Lars had een andere verklaring:
“Dat heb je altijd als we bijna op vakantie gaan.” concludeerde hij en ik dacht; ‘oh ja’.

Het is tegenwoordig niet meer dat ik me heel erg zorgen maak over het hoe en wat van een vakantie. Ik ben inmiddels gewend aan reizen met mijn gekke hoofd en aangezien we over een paar dagen terugkeren naar hetzelfde stukje Spaans strand, hetzelfde hotel en dezelfde mensen als we de afgelopen twee jaar in mei hebben gedaan, verwacht ik niet dat we voor veel onverwachte omstandigheden zullen komen te staan. Ik weet zo’n beetje wat me te wachten staat, ik weet ongeveer hoeveel impact dat gaat hebben.

En toch ben ik onrustig en extra vermoeid. Lars roept al de hele week dat ik afspraken af moet zeggen en rust moet houden en ik snauw al de hele week terug dat er niets aan de hand is en dat ik me wel red. Maar de waarheid is dus dat ik hoofdpijn heb en al een aantal dagen als een kip zonder kop door het huis ren.

Ik denk dat het te maken heeft met overzicht houden. Structuur aanbrengen. Dat is al nooit mijn kracht geweest. Lars heeft deze week vakantie en ik had allemaal nuttige taakjes bedacht om uit te voeren wanneer hij toch vrij was. Er is niets van gekomen. Tegelijkertijd heb ik allemaal losse flodders in mijn hoofd. Onafgemaakte lijstjes van dingen die ik nog op moet zoeken, nog in moet pakken, nog moet regelen voordat we gaan. Per dag denk ik gemiddeld zeven keer: ‘Oh shit, belastingaangifte!’ en ga vervolgens iets anders doen. Ik draai al de hele week ‘de laatste voor de vakantie’-wasjes en trek dan weer iets aan dat ik eigenlijk mee had willen nemen. Ik ben de hele tijd maar chaotisch en ren mezelf voorbij.

Ik weet dat mijn ergotherapeut uit het revalidatiecentrum waarschijnlijk teleurgesteld zijn hoofd zou schudden als hij mij nu zou zien. Ik moest alles van hem opschrijven. Tastbare lijstjes maken. Wanneer het op papier was gezet, nam het in ieder geval geen ruimte meer in in mijn hoofd. Vrat het geen extra energie meer. En ik weet ook wel dat hij gelijk had. In alles, zo’n beetje. Het rare is alleen dat ik het steeds vaker weer vergeet.

Dus dat is het eerste dat ik nu ga doen. Lijstjes maken. Back to being a lijstjesmeisje. Structuur, overzicht, helderheid. En misschien eindig ik dan net zo geordend als het keurige stapeltje t-shirts in Lars’ kast.