Plotseling

De bel ging. Het was zondagmiddag, half zes en Lars en ik keken elkaar aan. Geen van ons verwachtte iets of iemand. “Jouw beurt!” zei Lars, die die ochtend om half tien de deur al open had gedaan voor zijn moeder.

Ik stommelde de trap af en opende de deur voor twee jongetjes van een jaar of 9. Ik had ze wel vaker bij ons in de straat gezien. Ze woonden ergens verderop. Ze vertelden blij dat ze een ‘heitje voor een karweitje’ kwamen doen. Of ik nog een karweitje voor ze had.

Op zulke momenten sla ik dicht. Mijn hoofd maakt kortsluiting en ik kan (dat gelukkig wel) alleen nog maar vriendelijk lachen. Terwijl ik de buurjongetjes dus vriendelijk aan bleef kijken, ontspoorden mijn gedachten: ‘Twee jongetjes. Heitje voor een karweitje. Ehm… Karweitje. Tja. Weet ik veel. Twee jongetjes. Buurjongetjes. Waar zouden ze wonen? Ik heb geen tuin, dus kunnen ze geen bladeren harken. En het is zomer. Er zijn geen bladeren om te harken. En ik heb niet eens een hark! Karweitjes… HUH?!’ En het enige dat ik wist te vragen was: “Maar moeten jullie nog niet eten?”

Ik ben er gewend aan geraakt om de irritante verkopers van de Nuon en goede doelen af te wimpelen. Als ze niet met een collectebus langskomen (waar ik uiteraard braaf een paar munten ingooi, ik ben een goed mens), krijgen ze niets bij me gedaan. Ook niet als ze heel irritant met hun tablet in mijn gezicht porren dat ik alleen maar even een handtekening hoef te zetten. Ik beslis niet aan de deur. Dat is te abrupt, te plotseling. Ik kan dan geen goede beslissingen maken. Sinds ik bij de opticien twee ‘compleet verschillende brillen’ had besteld en twee weken later twee bijna identieke brillen ophaalde, twijfel ik toch al over mijn beslissingsvaardigheden.

Maar deze twee jongetjes wilden een extra zakcentje verdienen, dat is prijzenswaardig. En ik vind kleine kinderen leuk, ook al maken ze vaak veel herrie. Dus wilde ik een karweitje verzinnen. Maar mijn hoofd liep vast.

“We kunnen bijvoorbeeld ook de auto wassen!” riep één van de jongetjes vrolijk en het was alsof iemand aan de noodrem trok van de sneltrein aan gedachten in mijn hoofd. De auto wassen! Dat was pas een goed idee. Dus regelde ik emmers en sponzen voor ze en stuurde ze naar onze roestbak toe.

Vanuit het raam in de woonkamer keken Lars en ik hoe ze lief bezig waren. Ze deden het heel precies en Lars zakte alweer op de bank onderuit. Ik moest gaan koken, maar kon de rust niet meer vinden. Hoewel de trein tot stilstand was gekomen, was er nog teveel opwaaiend stof en onrust in mijn hoofd om mijn gedachten te ordenen. Ik sneed in mijn vinger, gooide de paprika’s naast de pan en liet de stekker van de staafmixer in de soep vallen. Later lukte het me niet om de slag te pakken te krijgen met haken en stak ik mijn haaknaald keihard onder mijn nagel. Ik voelde me kriegelig en geprikkeld en had het gevoel dat ik ieder moment kon ontploffen.

De auto was schoon, de jongetjes blij met het geld dat ze verdiend hadden en Lars was ook al lang blij dat hij niet door de wasstraat hoefde. Maar ik heb de hele avond op mieren gezeten. Ik kan dat slecht, zo plotseling. Kijk maar naar die twee bruine brillen met schildpadmotief.