Trek iets moois aan. We gaan.

Het is bijna op de dag af 2 jaar geleden dat ik mijn laatste blog schreef en het is inmiddels 8,5 jaar sinds het ongeluk. Lange tijd heb ik niet geschreven. Ik wilde niet meer bezig blijven met de aanrijding, met het letsel, met slachtofferschap. De afgelopen 2 jaar wilde ik vooral gewoon leven, gewoon doorgaan. Gewoon weer Suus zijn.

En dat ging voor een heel groot deel ook goed. Natuurlijk zijn de beperkingen er nog steeds, maar hoe gek het ook klinkt, ze zijn steeds minder… Tja, beperkend. Na 8,5 jaar weet ik ook niet meer écht hoe het vroeger was. Ik ben volwassen geworden, een ander mens geworden. Niemand weet hoe ik er op mijn 34e zonder het ongeluk voor had gestaan, maar zeker is dat het ook totaal anders was geweest dan hoe ik mijn leven op mijn 25e leidde. Het is ook niet meer iedere dag zo pijnlijk aanwezig; het gemis, het grote wat als… Zoals Acda en De Munnik ooit zongen: het leven danst haar eigen dans en op haar manier best goed.

Ik schrijf dit blog nu, 2 jaar na mijn laatste blog, omdat het klaar is. It’s over, it’s done. Afgelopen weken heb ik eindelijk mijn letselschadezaak afgerond. Ik gun zelfs mijn ergste vijand geen letselschadezaak. Het was nooit fijn, gemakkelijk of eerlijk. 8,5 jaar lang heb ik moeten vechten tegen een grote maatschappij voor wie ik slechts een dossiernummer was. Een dossiernummer waarvan zij niet wilden accepteren dat er klachten waren of dat die klachten – áls die er dan toevallig toch waren – door het ongeluk veroorzaakt zouden kunnen zijn. 8,5 jaar lang heb ik door iedere hoepel gesprongen, ben ik naar iedere medische expertise of afspraak gegaan. Ik heb 3 verschillende advocaten versleten en een stuk of 165 keer op het punt gestaan om er gewoon maar helemaal mee te stoppen. Ik voelde me continu in de verdediging gedreven en had regelmatig het gevoel alsof ik me aanstelde, alsof ik teveel vroeg, alsof ik het me inbeeldde.

Maar nu is het voorbij. Ik heb mijn handtekening gezet en het is klaar. Waar ik de afgelopen jaren al steeds minder wilde blijven hangen in dat slachtofferschap, dwong die letselschadezaak me steeds weer terug. Pas nu het echt over is, kan ik dat laatste restje los gaan laten. De eeuwige stress die mij steeds achtervolgde, het gevoel om me heen te moeten kijken als ik dan een keer wél iets leuks deed, het gevoel alles wat ik off- of online deed te moeten kunnen verantwoorden… Het is allemaal ineens weg. Ineens ben ik vrij. Gewoon weer Suus.

Dit gaat mijn laatste blog zijn hier. Voorlopig laat ik deze site bestaan, in de toekomst verwijder ik hem misschien nog wel een keer. Mocht je me volgen, mocht je dit blog vinden en nog in een eerder stuk van je traject naar herstel of acceptatie zitten; ik hoop dat mijn beslommeringen je iets kunnen helpen. Na 8,5 jaar kan ik alleen maar zeggen dat het voor mij klaar is. Niet dat mijn hersenletsel over is, niet dat ik morgen weer fulltime voor de klas kan staan. Maar de wereld is de afgelopen jaren aan me voorbij gekabbeld als een riviertje en het wordt tijd dat ik op zijn minst weer ga pootjebaden. Ik heb fijne vrienden en familie om me heen, ik heb een prachtig huis, fijne hobby’s en sport en de liefste kat ter wereld die precies aanvoelt wanneer het even niet gaat en dan bovenop mijn borst tegen mijn gezicht aan gaat liggen als steun (waardoor ik dan niet alleen hoofdpijn heb, maar ook zuurstoftekort. Maar het is lief bedoeld, zullen we maar zeggen). Ik heb een waanzinnig fijne vriend (zonder wie ik die letselschadezaak al helemaal 600 keer had opgegeven) die me heeft geleerd wat echt partnerschap is en me heeft doen inzien wat ik allemaal wél kan. En bovenal heb ik mezelf. Na al die jaren heb ik een feilloos vertrouwen gekregen in mij. Ik ben sterker dan ik denk en wat het leven ook naar me gooit, ik kan het aan. Dat heb ik al eens bewezen.

Dank allemaal voor het lezen de afgelopen jaren, voor de lieve, opbeurende of emotionele reacties hier, via mijn Facebookpagina of in de mail. Het houvast dat dit blog me de afgelopen jaren heeft geboden, heb ik niet meer nodig. Kom op, leven. Trek iets moois aan. We gaan.

Tinderland 2.0

Ik vind het nogal wat, dat daten. Niet alleen heb ik het afgelopen half jaar het hele acceptatie- en verzoeningsproces met mijzelf nog eens dunnetjes over kunnen doen, het vreet ook gewoon best veel energie. Online gesprekken voeren met mensen die ik niet ken en van wie ik het gevoel voor humor nog niet helemaal in kan schatten, uren twijfelen over de kleding die ik nú weer aan moet op zo’n date, op van de zenuwen naar het desbetreffende café toelopen, persoonlijke details vertellen aan volkomen vreemden die ik hoogstwaarschijnlijk nooit meer terug ga zien… Ik word eigenlijk al moe als ik erover nadenk.

En toch is het ook leuk. Toch geeft het me ook zelfvertrouwen en positieve energie. Toen ik afgelopen maand weer met mijn oud re-integratiecoach een gastcollege gaf aan de studenten van de opleiding ergotherapie, zei zij: “Mijn cliënten moeten zichzelf opnieuw leren presenteren bij een werkgever. Ja, ik heb deze beperkingen, maar ik heb óók heel veel te bieden!” en ik bedacht me dat daten precies hetzelfde was. Natuurlijk kom ik daar aanlopen met mijn bagagetreintje, maar in ruil daarvoor heb ik ook best wat te bieden.

Ik ontmoette een leuke man, de date eindigde op de huisartsenpost (maar daar kon hij in principe vrij weinig aan doen) en er volgde een tweede, derde, vierde en zelfs zevende date. Voor het eerst werd ik echt geconfronteerd met de werkelijkheid van een nieuwe man, iets nieuws opbouwen. Ik kan heel lang doen alsof, namelijk. Heel lang lekker in die reserve-energie en vol enthousiasme doorstiefelen. Hij merkte weinig aan me, zei hij. Wat inderdaad niet zo gek was, want ik had mezelf nog niet toegestaan bij hem in de buurt in te storten. Af en toe had ik een warrig momentje, sporadisch viel ik bijna achterover van de trap. Maar iedereen is weleens verward en hij liep gelukkig voor me uit. Ik vertelde wel vaak over wat er allemaal veranderd was sinds het ongeluk, maar hij zág het niet echt.

Na de 30e verjaardag van mijn zusje was ik moe en hangerig. Hij parkeerde me op de bank en ging voor me koken. Ik pakte mijn haakwerk erbij en staarde een half uurtje apathisch naar mijn handen. Kiezen wat ik wilde drinken was al een opgave waar ik niet helemaal uit leek te komen. Hij vond het niet erg, zei hij. Toen ik voor de zoveelste keer probeerde uit te leggen dat ik voorheen écht beter aangesloten was, lang geleden, zei hij: “Je hoeft je voor mij niet te verontschuldigen. Ik vind je leuk, inclusief hoe je koppie werkt en ik wil je graag beter leren kennen. Zoals je bent.” En, nou ja… Dat is ten eerste natuurlijk het meest perfecte antwoord óóit en ten tweede is de bruiloft aankomende zomer en heb ik mijn jurk alvast uitgezocht. Jullie zijn allemaal uitgenodigd.

Toen ik bij de huiswerkbegeleiding ging solliciteren, had ik mijn verhaal op orde. Ik wist (ongeveer) wat ik allemaal niet meer kon, maar ik wist ook dat ik mijn talenten in die omgeving wél in kon zetten. De directrice zag dat ik haar júist heel veel te bieden had en wilde mij dolgraag hebben, ondanks de haken en ogen die er aan mij kleefden. Zo is dit ook. Het is zó pril dat ik er bijna niet over durf te schrijven, maar zelfs als het uiteindelijk op niets uitloopt (zoals ik nu ook niet meer bij de huiswerkbegeleiding werk), heb ik dit in ieder geval geleerd: Ik ben ik en ondanks dat ik naast mijn gekke hoofd ook een onverbeterlijke controlfreak, humeurig monster en tactloze tuttebel ben, is er ook iemand die blij is met mij. Gewoon, inclusief hoe mijn koppie werkt. Zoals ik ben.

Cat Lady

Ik ben opgegroeid met huisdieren. We hadden altijd wel een hond, een paar katten, een vergeten konijn en een aantal verdwaalde kippen ergens achterin de tuin tussen de kersenbomen. Toen ik voor het eerst ging samenwonen en mijn toenmalige vriendje en ik vooral heel hard ons best deden om te doen alsof we Grote Mensen waren, kon het Beestje uit het vermaarde Huisje-Boompje-Beestje-ideaal natuurlijk niet lang op zich laten wachten. We reden naar het dierenasiel, trokken daar een aanstellerig knuffelmonster vandaan, noemden haar Elmo en waren ineens kattenouders.

Elmo vond mij een stuk minder lief dan mijn ex en beiden keken ze me altijd nogal zelfgenoegzaam aan als ze mijn hand weer eens had aangevallen en vervolgens poeslief met hem ging knuffelen. Toen ik vertrok liet ik Elmo dan ook achter. Het is soms verstandig om je plaats te kennen in het leven.

Toen ik net aan het werk was, moest ik er vooral niet aan denken om naast al dat nakijkwerk, mijn idiote sportroutine, de avondjes stappen, de brakke ochtenden en mijn poetsobsessie, ook nog iedere week een kattenbak te moeten verschonen. Het huisdier liet dan ook op zich wachten. Helemaal toen ik Lars leerde kennen, die zo mogelijk allergisch was voor alles met haar of veren – inclusief voor mij, bij tijd en wijle. Maar dat betekende niet dat ik het niet miste. Helemaal na het ongeluk, toen ik thuis kwam te zitten, mijn nagels afkloof van verveling en een hondje me een ideale stok achter de deur leek om dan tenminste mijn verbrokkelde hoofd bij elkaar te rapen en een rondje buiten te wandelen. Met een huisdier zou ik wel moeten. Met een huisdier had ik tenminste een doel.

Lars vertrok en ik besloot mijn single lady-leven dan maar helemaal in het cliché te storten en een kat te nemen. Ik wilde eigenlijk een volwassen kat adopteren. Een beestje dat al rustiger was geworden. Dat me niet gek zou maken door in de gordijnen te hangen, aan mijn bank te krabben, me met rust zou laten als ik een slechte dag had. Dat wilde ik eigenlijk allemaal… En toch nam ik een kitten. En dat was de beste keuze ooit.

Pablo Picatso is druk en baldadig. Hij hangt geregeld in mijn handen, mijn benen of mijn rolgordijnen. Hij mauwt ’s ochtendsvroeg klagelijk voor mijn gesloten slaapkamerdeur en heeft ongeveer iedere plant die ik in huis heb aangevreten of omgestoten. Hij knabbelt aan mijn haar, laat me struikelen bij iedere stap die ik zet, zet zijn nagels in alles wat hij tegenkomt en rent het liefste als een bezetene door het huis. Maar hij kan ook heerlijk knuffelen, maakt zo’n heerlijk ‘Prrrrt!’-geluidje wanneer hij me ineens ziet, eet alle vliegen op die er door het open raam naar binnenkomen en bovenal; hij is extreem gezellig.

Ik heb na mijn break-up best een tijdje geworsteld met de invulling van mijn dagen. Er was een bom onder mijn hele structuur afgegaan en het stof wilde maar niet rustig gaan liggen. Thuis was ik helemaal alleen, niemand die aan het einde van de dag nog even langs kwam zetten om een praatje te maken. Maar steeds buiten mijn vertier zoeken vrat alle energie die ik had en zo kwam ik nooit toe aan alle Dingen Die Moeten. Ik denk dat het vrij normaal is om te willen vluchten als je door zoiets gaat. Het kost mij alleen nog nét iets meer dan een ander. En dus is Pablo een uitkomst. Hij brengt gezelligheid en structuur. Hij zorgt ervoor dat ik tenminste iedere dag mijn stem even moet gebruiken, al is het maar om “BLIJF NOU VAN HET DOUCHEGORDIJN AF MET JE KLAUWEN!” te schreeuwen.

Pablo Picatso is de verwendste kitten ooit. Hij krijgt 24-uur per dag aandacht en heeft binnen no-time mijn hele huis overgenomen. Maar het is voor het goede doel. Pablo is mijn therapy-kitten en dat dat mij een crazy cat lady maakt, neem ik dan maar op de koop toe.

 

Tinderland 1.0

Onderzoeksverslag: Eerste bevindingen na empirisch onderzoek in Tinderland

Laat ik vooropstellen: de spoeling is dun. Er zitten honderdduizend mannen op Tinder maar slechts een enkeling lijkt leuk genoeg. Misschien ben ik te kritisch en moet ik kandidaten die ‘opzoek’ aan elkaar schrijven of zichzelf omschrijven als ‘leuke jongenman’ (ja, met die n ertussen inderdaad) een kans geven, maar ik kan het niet. Misschien moet ik niet zeuren over jongens die op hun 33e nog geen kapsel hebben gekozen en hun haar nog altijd met van die gele supermarkt gel in een soort rechte kroon als het vrijheidsbeeld omhoog zetten zoals in 2003 of die eigenlijk geen andere hobby’s hebben dan ‘Netflix en vrienden’, maar het lukt me niet. Ik wil graag iemand met een beetje persoonlijkheid. En hersens.

Maar goed, er zijn wel degelijk matches. En hoewel er ook tussen die matches extreme droogstoppels zitten die mijn humor overduidelijk niet begrijpen (“Oh, ik heb het enorm druk gehad dit weekend. Met krokodillen geworsteld, vrede gebracht in het Midden-Oosten, en jij?” “Niet zoveel. Gewoon gechilld.”), zijn er ook mannen waar ik daadwerkelijk gesprekken mee weet te voeren. Leuke gesprekken. Gesprekken die verder komen dan alleen die eerste paar berichtjes over en weer. En die dus uiteindelijk aanbelanden bij het hersenletselhoofdstuk (3 keer woordwaarde).

De slechtste manier om te reageren, heb ik ondervonden, is niet eens het ghosten. De mannen die gewoon in het niets verdwijnen nadat ik in de meest globale ‘haha ja ongelukje, gaat prima met me, echt’ – termen heb uitgelegd wat er aan de hand was, kiezen er gewoon voor om hun waar bij de buren te halen en dat kan ik ze niet echt kwalijk nemen. Nee, de ergste manier is als ze er totaal misplaatste grappen over maken. Begrijp me niet verkeerd, ik maak graag en veel grappen over mijn eigen domme hoofd en ik vind dat we er maar beter om kunnen lachen dan het allemaal te zwaar te maken. Maar iemand die me ‘gehandicapt’ noemde, was wel meteen af. Wat een stigmatiserende kutterm. Iemand die zei dat hij het begreep en of ik dan niet gewoon een beter bed aan moest schaffen, want een goed matras maakte echt enorm uit voor je nachtrust, was ook af. Doei, ik heb in het dagelijks leven al voldoende te maken met onbegrip en het gevoel mezelf te moeten verdedigen. Daar ga ik met een willekeurige Tinderman echt niet aan beginnen.

Maar er zijn ook mannen die me positief verrassen. Die zo goed reageren dat ik me veilig genoeg voel om meer tekst en uitleg te geven. Die ene man die “Wat goed dat je er zo goed mee om weet te gaan. Respect!” zei, kreeg 10 punten. Of de man met wie ik dit gesprekje voerde:
“Jezus Suus, als je nog eens wat weet…”
– “Zie je niks van hè, op de foto’s?”
“Dat je een been mist en in een rolstoel zit, bedoel je?”
– “En de hele dag kwijlend in een hoekje zit, ja.”

Topreactie. Grapjes zijn meer dan welkom, ik neem mezelf ook alles behalve serieus. En het is geen ernstige, dodelijke ziekte dus we hoeven niet meteen in volle rouw en het extreem zielig te maken. Maar ja, het is even heftig, het is misschien incasseren. En daarna praat ik graag weer verder over debiele dingen die nergens op slaan en waar ik zelf vooral keihard om moet lachen.

En als ze later, wanneer ik me veilig genoeg voel om meer te vertellen, alsnog afhaken – of dat nou vanwege mijn vreselijke karakter is of vanwege mijn letsel – dan staat ze dat natuurlijk helemaal vrij. Maar het zijn wel deze pareltjes waar ik naar speur. Misschien maakt me dat veeleisend en ik weet wel zeker dat het mijn zoektocht op Tinder danig beperkt, maar ik wil geen genoegen nemen met zomaar een ‘jongenman’. Ik ben ‘opzoek’ naar het echte werk.

De speeddate

Vijf minuten zijn niks. Drie keer met je ogen knipperen en ze zijn voorbij. Vijf minuten op de tram wachten, vijf minuten te vroeg voor een afspraak. Het is zó om. Totdat je tegenover iemand zit met wie je níets te bespreken hebt. Dan duren vijf minuten een eeuwigheid.

Het leek ons hilarisch; een avond speeddaten. Het was iets dat mijn zusje en ik alleen maar kenden uit series en films en waarvan we, toen we nog lekker veilig ‘vast’ zaten, zeiden dat we het ooit een keer wilden doen. Gewoon, voor de lol. Voor het eerst in ons leven zijn we tegelijkertijd vrijgezel en ‘mochten’ we het ineens ook doen. En zo schreven wij ons in voor een avond speeddaten. In de Millers. Alleen de locatie al was tekenend voor hoe we ons erbij voelden: enigszins gênant en je moet er eigenlijk flink dronken voor zijn.

Het ging me niet om de volgende liefde van mijn leven te vinden. Ik vind het geen probleem als die nog even op zich laat wachten. Het ging me erom om een leuke avond te hebben, een ervaring rijker te zijn. En uiteraard om te zien hoe het is als ik tegenover wildvreemden zit en het verhaal vertel. Hóe ik het verhaal zou vertellen. En bovenal; hoe zij zouden reageren.

Vijf minuten zijn niks. Ik wist dat ik niet het hele verhaal – vol nuances en zijwegen, relativering en zelfspot – uit de doeken zou kunnen doen. Daar was simpelweg niet genoeg tijd voor. En dus had ik me vooraf voorgenomen om alvast na te denken over een riedeltje. Na te denken over wat ik zou zeggen, over wat ik wel of niet zou vertellen. Het klinkt stom, maar ik wil niet alleen maar zeggen dat ik nu blog en veel haak. Ik wil nog altijd graag overbrengen dat ik heus wel gestudeerd heb, dat ik echt wel hersenen heb (ook al zijn die een beetje geklutst). En dus koos ik uiteindelijk voor een zo neutraal mogelijk ‘Ik was vroeger geschiedenisdocente, maar tegenwoordig blog ik en ontwerp ik haakpatronen’. Dat nam ik me vooraf voor te vertellen, in ieder geval.

Eenmaal daar was alles anders dan verwacht, natuurlijk. Ik realiseerde me dat ik een keuze had. Ik hoefde niet alles te vertellen, niet mezelf volledig te laten zien. Ik kon kiezen of ik de man tegenover me de moeite daarvoor waard vond. En eerlijk is eerlijk – dat waren ze zeker niet allemaal. Er was een man die gewoon niets zei. Letterlijk, niets. Een andere man was verveeld en ongeïnteresseerd en werkelijk, daar was hij echt niet interessant genoeg voor. Als straf heb ik hem tot in detail uit de doeken gedaan hoe een haakpatroon ontstaat, getest wordt en verkocht wordt en hoe de website Etsy werkt en negeerde ik bewust zijn verveelde blikken op zijn horloge. En er was iemand die een ingestudeerd riedeltje afstak over zichzelf, zijn studie en zijn werkervaring tot nu toe en had ik hem niet onderbroken met ‘geïnteresseerde’ vragen, had hij waarschijnlijk de volle vijf minuten volgepraat over zichzelf. Knappe jongen die mij stil krijgt, maar hem lukte het.

En toch was er ook een enkeling bij wie het nodig was, goed voelde, om eerlijk en open te zijn. Een leuke, sociale vent bij wie ik niet per se wilde opscheppen over dat ik heus mijn bachelor heb gehaald, maar bij wie ik gewoon wat meer over mijzelf wilde vertellen en wilde peilen hoe de reactie dan zou zijn. Want dat was deze avond bovenal natuurlijk; een experiment.

Ik geloof niet dat ik gister de prins op het witte paard heb ontmoet en ik slaap daar geen minuut minder om. Mijn zusje en ik hebben gelachen tot we pijn hadden in de buik en we hebben leuke gesprekken gevoerd met andere meiden. En daarbij heb ik een grote stap genomen; ik heb een aantal keer achter elkaar moeten vertellen wat mijn achtergrond is. Kort en bondig en zonder al te veel toeters en bellen. En dat helpt. Dat helpt om het voor mijzelf ook overzichtelijk te maken, om het nu echt eens te institutionaliseren. Het is een deel van mij, het komt bij het totaalpakketje. En de volgende Ware Jacob zal daar mee om weten te gaan op een manier die ik acceptabel vind. Dat was waarschijnlijk niet iemand die ik gisteravond heb ontmoet en zelfs als mijn zusje straks wel een match heeft met die ene man die we allebei aangekruist hebben en ik niet, vind ik het oké. Want die speeddate heeft hoe dan ook resultaat opgeleverd:

Ik kan met (bijna) iedereen leuke gesprekken voeren, ik ben interessant (voor de meesten dan). Ik ben levendig en (bij tijd en wijle) grappig en natuurlijk ben ik niet ieders pakkie an. Ik ben aanwezig en betweterig en humeurig. Maar ik kan mijn eigen broek ophouden, ik kan met mijn beperkingen omgaan zodat ik en mijn omgeving er het minste last van hebben, ik heb een fijn huis, een fijne vriendenkring en familie. Ik heb het goed voor elkaar. Ik ben geen zielenpoot die aan komt kloppen in de hoop dat íemand me nog op wil nemen. Ik heb ook wat te brengen. Het ging gisteravond ineens niet meer per se over hun reacties, het ging over mijn eigen reactie op mijzelf. En dus is dat waar ik me de komende tijd even op ga richten: speeddaten met mezelf. Want stiekem ben ik leuk.