De speeddate

Vijf minuten zijn niks. Drie keer met je ogen knipperen en ze zijn voorbij. Vijf minuten op de tram wachten, vijf minuten te vroeg voor een afspraak. Het is zó om. Totdat je tegenover iemand zit met wie je níets te bespreken hebt. Dan duren vijf minuten een eeuwigheid.

Het leek ons hilarisch; een avond speeddaten. Het was iets dat mijn zusje en ik alleen maar kenden uit series en films en waarvan we, toen we nog lekker veilig ‘vast’ zaten, zeiden dat we het ooit een keer wilden doen. Gewoon, voor de lol. Voor het eerst in ons leven zijn we tegelijkertijd vrijgezel en ‘mochten’ we het ineens ook doen. En zo schreven wij ons in voor een avond speeddaten. In de Millers. Alleen de locatie al was tekenend voor hoe we ons erbij voelden: enigszins gênant en je moet er eigenlijk flink dronken voor zijn.

Het ging me niet om de volgende liefde van mijn leven te vinden. Ik vind het geen probleem als die nog even op zich laat wachten. Het ging me erom om een leuke avond te hebben, een ervaring rijker te zijn. En uiteraard om te zien hoe het is als ik tegenover wildvreemden zit en het verhaal vertel. Hóe ik het verhaal zou vertellen. En bovenal; hoe zij zouden reageren.

Vijf minuten zijn niks. Ik wist dat ik niet het hele verhaal – vol nuances en zijwegen, relativering en zelfspot – uit de doeken zou kunnen doen. Daar was simpelweg niet genoeg tijd voor. En dus had ik me vooraf voorgenomen om alvast na te denken over een riedeltje. Na te denken over wat ik zou zeggen, over wat ik wel of niet zou vertellen. Het klinkt stom, maar ik wil niet alleen maar zeggen dat ik nu blog en veel haak. Ik wil nog altijd graag overbrengen dat ik heus wel gestudeerd heb, dat ik echt wel hersenen heb (ook al zijn die een beetje geklutst). En dus koos ik uiteindelijk voor een zo neutraal mogelijk ‘Ik was vroeger geschiedenisdocente, maar tegenwoordig blog ik en ontwerp ik haakpatronen’. Dat nam ik me vooraf voor te vertellen, in ieder geval.

Eenmaal daar was alles anders dan verwacht, natuurlijk. Ik realiseerde me dat ik een keuze had. Ik hoefde niet alles te vertellen, niet mezelf volledig te laten zien. Ik kon kiezen of ik de man tegenover me de moeite daarvoor waard vond. En eerlijk is eerlijk – dat waren ze zeker niet allemaal. Er was een man die gewoon niets zei. Letterlijk, niets. Een andere man was verveeld en ongeïnteresseerd en werkelijk, daar was hij echt niet interessant genoeg voor. Als straf heb ik hem tot in detail uit de doeken gedaan hoe een haakpatroon ontstaat, getest wordt en verkocht wordt en hoe de website Etsy werkt en negeerde ik bewust zijn verveelde blikken op zijn horloge. En er was iemand die een ingestudeerd riedeltje afstak over zichzelf, zijn studie en zijn werkervaring tot nu toe en had ik hem niet onderbroken met ‘geïnteresseerde’ vragen, had hij waarschijnlijk de volle vijf minuten volgepraat over zichzelf. Knappe jongen die mij stil krijgt, maar hem lukte het.

En toch was er ook een enkeling bij wie het nodig was, goed voelde, om eerlijk en open te zijn. Een leuke, sociale vent bij wie ik niet per se wilde opscheppen over dat ik heus mijn bachelor heb gehaald, maar bij wie ik gewoon wat meer over mijzelf wilde vertellen en wilde peilen hoe de reactie dan zou zijn. Want dat was deze avond bovenal natuurlijk; een experiment.

Ik geloof niet dat ik gister de prins op het witte paard heb ontmoet en ik slaap daar geen minuut minder om. Mijn zusje en ik hebben gelachen tot we pijn hadden in de buik en we hebben leuke gesprekken gevoerd met andere meiden. En daarbij heb ik een grote stap genomen; ik heb een aantal keer achter elkaar moeten vertellen wat mijn achtergrond is. Kort en bondig en zonder al te veel toeters en bellen. En dat helpt. Dat helpt om het voor mijzelf ook overzichtelijk te maken, om het nu echt eens te institutionaliseren. Het is een deel van mij, het komt bij het totaalpakketje. En de volgende Ware Jacob zal daar mee om weten te gaan op een manier die ik acceptabel vind. Dat was waarschijnlijk niet iemand die ik gisteravond heb ontmoet en zelfs als mijn zusje straks wel een match heeft met die ene man die we allebei aangekruist hebben en ik niet, vind ik het oké. Want die speeddate heeft hoe dan ook resultaat opgeleverd:

Ik kan met (bijna) iedereen leuke gesprekken voeren, ik ben interessant (voor de meesten dan). Ik ben levendig en (bij tijd en wijle) grappig en natuurlijk ben ik niet ieders pakkie an. Ik ben aanwezig en betweterig en humeurig. Maar ik kan mijn eigen broek ophouden, ik kan met mijn beperkingen omgaan zodat ik en mijn omgeving er het minste last van hebben, ik heb een fijn huis, een fijne vriendenkring en familie. Ik heb het goed voor elkaar. Ik ben geen zielenpoot die aan komt kloppen in de hoop dat íemand me nog op wil nemen. Ik heb ook wat te brengen. Het ging gisteravond ineens niet meer per se over hun reacties, het ging over mijn eigen reactie op mijzelf. En dus is dat waar ik me de komende tijd even op ga richten: speeddaten met mezelf. Want stiekem ben ik leuk.