JOMO

Omdat mijn persoonlijke Grinch geen boom in huis wilde, kocht ik een soort kerststruik, zette hem in een gouden pot, hing er wat ledlampjes in en versierde de spiegel op de schouw met een ander lichtsnoer. Het is december, de feestdagen staan voor de deur en het eerste wat ik er dit jaar bij dacht was; ‘het moet maar weer’.

Al eerder heb ik geschreven over hoe mijn rare hoofd steeds meer een deel van mijn leven is geworden. Zoals ik toen schreef: er is een nieuwe normaal. Ik ben de meeste situaties al een keer tegengekomen sinds het ongeluk, weet van mezelf hoe ik reageer op gebeurtenissen en weet regelmatig niet meer hoe het vroeger was, vóórdat alles zo drastisch veranderde. Het went. Godzijdank went alles.

En dus ga ik opnieuw de feestdagen in met mijn gekke hoofd. Maar dit jaar valt me iets op; ik kijk er niet zo tegenop als andere jaren. Lange tijd vond ik het echt lastig, namelijk. Al die drukte, die gezelligheid. De lampjes, de muziek, het vuurwerk, de herrie. De duizenden afspraken, sociale verplichtingen, kaartjes en berichtjes. Ik wilde alles meemaken, overal op reageren, de feestdagen navigeren tussen wat ik allemaal wilde doen en wat er uiteindelijk mogelijk was. Vaak sloeg ik door, vaak was de balans – zelfs na heel serieus plannen – toch volledig zoek.

Dit jaar voelt het anders. Ik hóef van mezelf namelijk niet overal aan mee te doen. Sterker nog – ik wil het niet eens. Waar ik andere jaren nog heel erg het gevoel had dat ik dingen mis zou lopen en bang was voor de FOMO, voel ik nu het tegenovergestelde: JOMO. The Joy of Missing Out. Dit jaar ga ik ervan genieten dat ik het circus zoveel mogelijk aan me voorbij laat gaan.

Het duidelijkste voorbeeld daarvan gaat Oud & Nieuw zijn. Ieder jaar kijk ik daar tegelijkertijd naar uit en tegen op. Ik wil een leuk feestje vieren met fijne mensen, maar zit op hetzelfde moment al vanaf ’s ochtends vroeg met mijn Noise cancelling headphones op mijn hoofd ongelukkig op de bank te doen alsof ik geen last heb van alle knallen buiten. Ik drink ’s avonds veel, om de prikkels maar te dempen en het feest vol te houden. En vervolgens heb ik een kater van een week en drie weken later nóg last van dat ene feestje. Oud & Nieuw zuigt me ieder jaar leeg als een leger bloedzuigers op een been.

Handenwrijvend heb ik dit jaar dus mijn nieuwe plan opgesteld. Ik ga de stad uit. In het huis van mijn ouders middenin de polder, ga ik de oudejaarsconference kijken en een Mount Everest aan oliebollen eten. Ik ga naar het vuurwerk van de stad in de verte kijken en om kwart over twaalf naar bed. Ik kan me nu al wentelen in die JOMO. Ik vind het niet ongezellig dat ik niet bij Lars of vrienden ben. Ik vind het niet zielig voor mezelf om me te onttrekken aan het gekkenhuis. Ik kies er heel bewust voor. Dit jaar ga ik voor rust en stilte. En dan hopelijk, als alles meezit, begint mijn nieuwe jaar voor de verandering een keer op 2 januari, in plaats van op 20.