JOMO

Omdat mijn persoonlijke Grinch geen boom in huis wilde, kocht ik een soort kerststruik, zette hem in een gouden pot, hing er wat ledlampjes in en versierde de spiegel op de schouw met een ander lichtsnoer. Het is december, de feestdagen staan voor de deur en het eerste wat ik er dit jaar bij dacht was; ‘het moet maar weer’.

Al eerder heb ik geschreven over hoe mijn rare hoofd steeds meer een deel van mijn leven is geworden. Zoals ik toen schreef: er is een nieuwe normaal. Ik ben de meeste situaties al een keer tegengekomen sinds het ongeluk, weet van mezelf hoe ik reageer op gebeurtenissen en weet regelmatig niet meer hoe het vroeger was, vóórdat alles zo drastisch veranderde. Het went. Godzijdank went alles.

En dus ga ik opnieuw de feestdagen in met mijn gekke hoofd. Maar dit jaar valt me iets op; ik kijk er niet zo tegenop als andere jaren. Lange tijd vond ik het echt lastig, namelijk. Al die drukte, die gezelligheid. De lampjes, de muziek, het vuurwerk, de herrie. De duizenden afspraken, sociale verplichtingen, kaartjes en berichtjes. Ik wilde alles meemaken, overal op reageren, de feestdagen navigeren tussen wat ik allemaal wilde doen en wat er uiteindelijk mogelijk was. Vaak sloeg ik door, vaak was de balans – zelfs na heel serieus plannen – toch volledig zoek.

Dit jaar voelt het anders. Ik hóef van mezelf namelijk niet overal aan mee te doen. Sterker nog – ik wil het niet eens. Waar ik andere jaren nog heel erg het gevoel had dat ik dingen mis zou lopen en bang was voor de FOMO, voel ik nu het tegenovergestelde: JOMO. The Joy of Missing Out. Dit jaar ga ik ervan genieten dat ik het circus zoveel mogelijk aan me voorbij laat gaan.

Het duidelijkste voorbeeld daarvan gaat Oud & Nieuw zijn. Ieder jaar kijk ik daar tegelijkertijd naar uit en tegen op. Ik wil een leuk feestje vieren met fijne mensen, maar zit op hetzelfde moment al vanaf ’s ochtends vroeg met mijn Noise cancelling headphones op mijn hoofd ongelukkig op de bank te doen alsof ik geen last heb van alle knallen buiten. Ik drink ’s avonds veel, om de prikkels maar te dempen en het feest vol te houden. En vervolgens heb ik een kater van een week en drie weken later nóg last van dat ene feestje. Oud & Nieuw zuigt me ieder jaar leeg als een leger bloedzuigers op een been.

Handenwrijvend heb ik dit jaar dus mijn nieuwe plan opgesteld. Ik ga de stad uit. In het huis van mijn ouders middenin de polder, ga ik de oudejaarsconference kijken en een Mount Everest aan oliebollen eten. Ik ga naar het vuurwerk van de stad in de verte kijken en om kwart over twaalf naar bed. Ik kan me nu al wentelen in die JOMO. Ik vind het niet ongezellig dat ik niet bij Lars of vrienden ben. Ik vind het niet zielig voor mezelf om me te onttrekken aan het gekkenhuis. Ik kies er heel bewust voor. Dit jaar ga ik voor rust en stilte. En dan hopelijk, als alles meezit, begint mijn nieuwe jaar voor de verandering een keer op 2 januari, in plaats van op 20.

In het diepe

Tijdens mijn re-integratietraject leerde mijn coach me dat ik nog altijd mezelf was. Ik voelde dat niet meer zo. Het was alsof met alle dingen die ik niet meer kon, ik een groot deel van mijzelf kwijtgeraakt was. Maar mijn juf ging met me op zoek naar wie ik was zónder alle dingen die ik deed. Gewoon die kern van binnen, die je maakt wie je bent. Uiteraard vond ik dat in het begin zweverige lulkoek. Maar uiteindelijk had ze toch weer gelijk.

Dat ik inderdaad nog altijd ben wie ik altijd ben geweest, bleek afgelopen feestdagen wel weer. Ik was altijd iemand van de extremen. Jantje lacht, jantje huilt. Ook met alle dingen die ik deed – werken, sporten, feesten – was ik van de filosofie ‘go big or go home’. Of de immer populaire ‘work hard, play hard’. De afgelopen jaren heb ik mij tijdens feestdagen en feestjes op rantsoen gezet. Rustig aan, veel rust, eerder weg, op tijd naar bed. Maar wat werd ik daar ongelukkig van, zeg. Want in mij zat nog altijd dat drukke meisje dat ‘Willen we méér, of minder grenzen?!!’ riep.

En dus heb ik afgelopen feestdagen die regeltjes en grenzen lekker aan de kant geschoven. Ik besloot er vólop van te gaan genieten. Het resultaat van deze drukke feestmaand is toch altijd dat ik nog dagen als een dood vogeltje in bed lig. Dan maar liever zorgen dat al die ellende de moeite waard is.

Vrijdag vóór de kerst begon met een bruiloft van één van mijn beste vriendinnen. Natuurlijk heb ik tussendoor wel even gerust, maar ik heb er wel grenzeloos van genoten. Zo ook van de kerstdagen. Waar ik overdag mijn bed niet uit te trappen was, heb ik tijdens de verschillende kerstdiners alle regeltjes in de wind geslagen en gewoon geschranst en gefeest. De week tussen kerst en oud&nieuw spendeerde ik goeddeels in comateuze toestand, maar oudjaarsavond heb ik het feestje dat Lars en ik in ons ‘nieuwe’ huis vierden vollop meegevierd.

Het is alsof ik op vrijdag de 23e mijn neus en ogen dichtgeknepen heb en in het diepe ben gesprongen en pas gisteren zo’n beetje spartelend boven ben gekomen. En zo lunchte ik vanmiddag op de Denneweg met mijn beste vriendinnetje. Sinds lange tijd was ik weer eens in de stad en voor het eerst sinds Tweede Kerstdag zat ik weer op de fiets. Ik heb een enorme klap gehad van al dat feesten en ik heb Lars in zijn vakantie vrijwel alleen gezien als hij me wakker kwam maken. Maar wat was het leuk!

Echt verstandig was het waarschijnlijk niet. En het was al helemaal niet volgens de regeltjes. Maar ik heb meer genoten dan de afgelopen jaren en, niet geheel onbelangrijk: ik leef nog. Natuurlijk zijn de naweeën gigantisch, maar dat wist ik vooraf. Het feit dat ik hiervoor heb kunnen kiezen, dat ik er vol overgave in het kunnen springen, dat ik me eindelijk weer een beetje mijzelf voelde en dat het zo goed bevallen is… Dat is stiekem gewoon ontzettend vet!

Albert-momenten

Vanochtend stond ik verdwaasd in de supermarkt. Alles tolde en ik kreeg maar weinig door van mijn boodschappenlijstje. ‘Brie’, stond erop en ik moest het zeven keer lezen voordat ik dacht; ‘Ooooh, brie!’ Normaal gesproken doe ik in één keer de boodschappen voor de hele week, maar ik was al zo slim geweest in te schatten dat dát vandaag niet zo’n slimme zet zou zijn. Sowieso rijd ik alleen auto als ik me fit voel en vanochtend voelde ik me alles behalve fit.

Afgelopen weekend trouwde mijn beste vriendinnetje met de liefde van haar leven. Ik ken haar al sinds groep 1 en het was een ongelooflijk bijzondere dag. De zon schitterde op het water van de Friese Meren, het pittoreske kerkje leek direct uit een brochure te komen, de bruid en bruidegom straalden en de gasten vermaakten zich uitstekend. En hoewel ik me van tevoren best wel zorgen had gemaakt over hoe ik de dag zou gaan beleven, heb ik ook ontzettend genoten.

Een paar weken geleden was ik naar de huisarts gegaan met de vraag of er niet iets was waardoor ik zulke bijzondere dagen beter door zou kunnen komen. Ik weet heus wel over belasting en belastbaarheid en rust en de accu niet volledig leegtrekken enzovoorts. En op normale dagen kan ik dat ook heus wel (zo’n beetje) toepassen. Maar zulke bijzondere dagen vind ik het moeilijkste dat er is. Ik wil er namelijk bij zijn, alles meemaken. Hoe vaak komt zoiets nou voor? En tegelijkertijd wordt ervan genieten steeds moeilijker naarmate ik vermoeider en overprikkelder raak.

De huisarts moest me helaas teleurstellen. Anders dan een spiegeltje van antidepressiva of soortgelijke op te bouwen, is er niet een wonderpil om zo’n dag te doorstaan. En omdat ik niet gedrogeerd door het leven wil gaan, moest ik het doen met wat ik geleerd had. Rusten, dempen, oordoppen, zonnebril enzovoorts.

En dus reden Lars en ik een dag eerder al naar het hoge noorden, droeg ik de hele dag mijn zonnebril en oordoppen, ben ik voor de openingsdans even mijn bed uitgekomen om daarna nog een half uur te gaan liggen en heb ik vervolgens pijnstillers erin gegooid en de benen uit mijn lijf gedanst. Want dat is dan wel weer het voordeel: als ik eenmaal vér voorbij mijn grenzen ben, word ik zo hyperactief als Jochem Myjer en kan ik voor heel even alles aan.

En zo stond ik vanochtend te tollen in de Appie en bedacht me dat ik dit de volgende keer anders aan ga pakken. De volgende keer na zo’n big event zorg ik gewoon dat de Albert mijn boodschappen komt brengen. In één van de behandelkamers van het revalidatiecentrum hing de tekst: ‘Voel je niet schuldig het gemakkelijker te maken voor jezelf‘ en die moet ik maar eens in de praktijk gaan brengen. Dus de eerstvolgende bruiloft (mocht je je aangesproken voelen: ja, ik bedoel die van jullie, schiet eens op) weet ik wat me te doen staat: eerst online mijn boodschappen bestellen en daarna genieten als een gek!

Het was een fantastische dag en ik ben dolblij dat ik vrijwel alles mee heb kunnen maken. Ik ben ook blij dat ik minder gerust heb dan nodig en meer meegemaakt heb dan verstandig. Want die kater komt toch wel. Ik wist van tevoren dat ik deze week af zou kunnen schrijven en dat ik hier volgende week nóg last van heb. Maar sommige dingen zijn dat waard. Sommige momenten zijn te bijzonder om te missen.