En toen was alles anders

Lange tijd was de ondertitel van mijn blog: ‘En toen was alles anders’. En dat klopte al die tijd ook. Toen ik een jaar na het ongeluk begon met dit blog, leek mijn leven in niets meer op het leven dat ik vóór het ongeluk had geleid. Ik was van drukke en aanwezige dochter, zus en vriendin, bevlogen docente, sportschoolfanatica, enthousiaste volleybalamateur, tot over mijn oren verliefde bakvis, wijn- en cocktailenthousiasteling, betrokken collega, toekomstige eerstegraadsdocente, feestbeest, schoonmaakfetisjist en algehele druktemaker verworden tot… Nou ja… Op dat moment liet het gevoel zich het beste omschrijven als ‘Bleh’.

Ik voelde me een jaar lang een lege huls, niet in staat om nog leuk en blij te doen. Pas toen ik in het revalidatiecentrum begon en dit blog startte, had ik het gevoel dat ik weer wat handvatten aangereikt kreeg om er iets van te gaan maken. En hoewel de wederpartij het nog altijd classificeert als ‘self fulfilling prophecy’ was het voor mij enorm behulpzaam om te horen dat het nooit meer zou worden zoals vroeger. Confronterend, maar behulpzaam. Alles werd voor altijd anders. Ik was niet meer wie ik was, had niet meer de energie die ik altijd had en al helemaal niet de prikkelverwerking en reactiesnelheid van vroeger. Ik moest zien te gaan leven met een nieuwe norm, een nieuwe basis. En natuurlijk heb ik even getreurd en opstandig tegen dingen aangeschopt, maar het werd ook lekker concreet. Ik moest gaan ontdekken wie ik was en wat ik aankon en ik kreeg daar een jaar lang hulp bij.

Ik vergeleek mijn leven van na het ongeluk heel vaak met mijn leven van ervoor. Zeker in het begin. Ook in mijn blog is dit veel te lezen geweest. Steeds kwam ik terug op de oude en de nieuwe Suus. Iedere nieuwe situatie vroeg weer om een vergelijkend warenonderzoek. De eerste keer kerst, de eerste keer sporten, de eerste keer op een terrasje, de eerste keer klussen, de eerste keer op vakantie. En in iedere nieuwe situatie ging ik op mijn bek, omdat ik mijzelf en mijn eigen grenzen in die nieuwe context nog niet kende. In het begin raakte ik daar regelmatig onzeker en gefrustreerd om. Alles was voor altijd anders, maar mocht ik dan verdorie wel even de handleiding voor mijn nieuwe leven krijgen? Desnoods in PDF, dan printte ik het zelf wel even.

Maar de laatste tijd kom ik er steeds meer achter dat ik het moeilijk vind om in te schatten hoe ik iets vóór het ongeluk aangepakt zou hebben. En alsof ik toen alles beter deed en wist hoe alles moest. De helft van de tijd flanste ik mezelf het leven maar zo’n beetje door. Ik heb me ook lang schuldig gevoeld op momenten dat ik wél leuke dingen aan het doen was. Alsof ik me moest verantwoorden voor dat kopje koffie op het terras terwijl de rest van de wereld aan het werk was. Ook dat schuldgevoel heeft al lang de kop niet meer opgestoken.

Ik ontdekte ook steeds vaker dat ik het wel oké vond, zo. Dat ik best prima in mijn vel zit tegenwoordig. Het heeft er natuurlijk mee te maken dat ik ondertussen zo’n beetje weet wat ik aankan en waar mijn grenzen liggen. Dat geeft zelfvertrouwen. Ook helpt het dat ik nu duurzaam afgekeurd ben en toch een paar uurtjes per week werk heb. Hierdoor heb ik niet alleen rust en zekerheid, maar ook een doel en voldoening. Het niet meer perse alles mee hoeven maken, het in sommige situaties roepen van ‘fuck it, ziektewinst, we gaan lekker níet naar die verjaardag van tante Sjaan’ (ik heb geen tante Sjaan, geen zorgen), is soms ook gewoon heel erg lekker. En schandalig hard om dingen kunnen lachen en het kunnen gooien op mijn remmingen, is ook gewoon best wel fijn.

Vorige week woensdag zat ik met Lars in het vliegtuig op weg naar ons vakantieadres. Ik had de anderhalve week ervoor heerlijk gevolleybald, koffie gedronken bij mijn ouders, mijn zusje in Amsterdam opgezocht en de toekomstige trouwlocatie van mijn beste vriendinnetje bezichtigd (en héél veel geslapen ter compensatie, uiteraard) en had van een heleboel lieve mensen berichtjes gekregen om ons een fijne vakantie te wensen. Lars lachte me uit omdat ik heel oncharmant had liggen slapen en kwijlen in mijn vliegtuigstoel en samen maakten we kutgrappen over van alles en nog wat. En ineens viel het me in: de ondertitel van mijn blog klopt niet meer.

Oh, natuurlijk is alles anders dan het was. Maar dat zou het sowieso geweest zijn. Ik was 25 toen ik aangereden werd, ik ben nu 29 (bijna 30). Mijn leven zou toch wel veranderd zijn en niemand had me kunnen vertellen hoe of waarin. En weet je, ondanks alles heb ik het gewoon heel erg goed. Ik heb ontzettend fijne ouders, zussen, vrienden, kennissen en een fantastische relatie. Ik heb werk, financiële zekerheid, hobby’s, een ritme en sport. En, hoewel ik ze nooit meer draag omdat ze pijn doen aan mijn huid, ik pas nog altijd in de broeken van vóór het ongeluk (dus waarvoor stond ik eigenlijk vier keer per week in die sportschool, vraag je je af?).

Ik heb een fijn leven en mooie mensen om mij heen om het mee te delen. En natuurlijk heb ik mijn grenzen en beperkingen, maar die zijn niet mijn identiteit. Alles is veranderd, natuurlijk. Maar (wil iemand het cliché-alarm even luiden s.v.p.?) stilstand is achteruitgang. Ik heb heel hard gewerkt aan mijn nieuwe leven en het resultaat mag er zijn. Ik heb ontdekt hoe lief en mooi en begripvol de wereld kan zijn als je dat nodig hebt. En, een enkel chagrijnige uitbarsting daargelaten, ik ben er een leuker, geduldiger en stabieler persoon van geworden.

Ik heb een ongeluk gehad, absoluut. Maar als een ongeluk in een klein hoekje zit, dan zit geluk in de rest van de wereld.