APK’tje

“U bent nu 28?” De arts tegenover mij keek me vragend aan. Ik keek glazig terug. Naast hem zat nog een vrouw. Ik schatte haar een beetje van mijn leeftijd. Geen idee meer wat zij daar zat te doen. Ze had het wel verteld, maar net als haar naam was ik ook dat direct weer vergeten.
De arts rommelde wat onzeker in zijn papieren. “Ja,” zei hij, kijkend naar mijn paspoort. “1987, toch? Dan bent u nu 28?”
Mijn zus, die ik meegenomen had om me te helpen en die al bevestigend had zitten knikken, stootte me aan. “Oh!” riep ik en het voelde alsof ik terug werd gezogen naar het hier en nu. “Ja, natuurlijk. Ik ben 28!”

Zo begon mijn herkeuring bij het UWV. Lekker warrig, zoals zoveel belangrijke gesprekken tegenwoordig. Ik had me tot in de puntjes voorbereid. Heel veel uitgezocht, alle documenten weer opgezocht en meegenomen. Ik had bedacht welke vragen er gesteld konden worden, welke personen of instanties ik in kon schakelen als ik ze nodig had. Maar de vraag naar mijn leeftijd had ik eerlijk gezegd even niet verwacht.

Vorig jaar februari werd ik officieel voorlopig 80-100% afgekeurd. Ik hoefde voorlopig niet meer te werken. Toch ben ik dat blijven doen. Ten eerste omdat mijn oude werkgever mijn re-integratietraject betaalde en ik het mijn plicht vond om dit zo goed mogelijk af te ronden. Ten tweede omdat ik simpelweg niet thuis kón blijven zitten uit het raam te staren. Ik wilde me nuttig voelen.

In een jaar tijd heb ik stapje voor stapje mijn belastbaarheid weten uit te bouwen. Waar ik vorig jaar februari met moeite twee keer anderhalf uur wat hulp bood op een basisschooltje, geef ik nu twee keer drie uur zelfstandig huiswerkbegeleiding aan een club pubers. Ik vind het geweldig, maar het kost me nog altijd veel tijd en energie. De dagen dat ik werk, draaien volledig om die paar uurtjes buiten de deur. Ik kan het doen, omdat ik ondertussen weet hoelang ik vooraf moet slapen. Omdat Lars die dagen kookt en mijn werkgever alle rekening met mij houdt. Omdat de schoonmaakster het huis schoon houdt en omdat ik de rest van de dag niets van mezelf vraag. Ik kan het doen, omdat ik weet wat ik ervoor moet laten.

Daarom vond ik mijn herkeuring zo spannend. Want zou het UWV dat ook begrijpen? Zou die verzekeringsarts ook inzien dat ik met die paar uur per week voorlopig echt op het topje van mijn kunnen presteer en ik het ontzettend getroffen heb met mijn directrice? Of zou de conclusie zijn: ‘mevrouw kan werken, hoppa: voor 20 uur goedgekeurd’?

Je hoort enge verhalen over het UWV. Bizarre verhalen ook. Lotgenoten die iemand voor hun neus krijgen van wie je je afvraagt of ze überhaupt met mensen zouden moeten werken. Maar ik had geluk. De arts voor mijn neus was begripvol, had verstand van zaken en luisterde goed. (En hij was ook nog eens ongelooflijk knap.)

De arts trok de conclusie dat ik misschien wel iets vooruit was gegaan, maar dat de grootste vooruitgang geboekt was door coping. Ik heb de regie beter in de hand, dus kan ik mijn energie nuttiger besteden. Hij vertelde mij aan het einde van het gesprek dan ook dat hij dit ook door zou geven aan de arbeidsdeskundige. En daarmee kon ik gaan.

Niet lang daarna werd ik gebeld door die arbeidsdeskundige. Ook dat was weer spannend. Want weer een nieuw poppetje, weer nieuwe inzichten, misschien weer andere conclusies. Maar ook zij ging mee in de beslissing van de arts. Ik hoefde niet op gesprek te komen, mocht gewoon blijven doen wat ik deed en dezelfde conclusie als vorig jaar werd getrokken: voorlopig volledig afgekeurd.

Vorig jaar voelde mijn afkeuring stiekem toch als een klap in mijn gezicht, maar dit jaar ben ik er blij mee. Ik krijg de ruimte om te doen wat ik deed en wat ik ongelooflijk leuk vind. Ik kan werken met pubers en wat eigen centjes verdienen zonder dat ik bang hoef te zijn dat ik mijn eigen glazen ingooi of uitgemaakt word voor fraudeur. Je hoort enge verhalen over het UWV en het komt vaak over als een grote, bureaucratische nachtmerrie. Maar mijn herkeuring is voor mij ontzettend prettig verlopen. En dat mag ook wel eens gezegd worden.