Het gebeurt eigenlijk nooit dat ik ’s ochtends wakker word en denk: ‘BOOYAKAAA!!’ Zelfs niet als ik een nacht écht goed geslapen heb. Dan ben ik op zijn best ‘bijna uitgerust’. Het lukt me nooit om mijn accu zo goed op te laden dat ik er de hele dag op door kan.
En toch vergeet ik het zelf nog geregeld: als ik iets doe buiten mijn normale routine om, doe ik dat altijd met ‘geleende energie’. Die energie heb ik niet in een potje zitten, opgespaard en klaar om gebruikt te worden. Ik moet hem altijd van een andere dag en een ander moment lenen. Reserve-energie bestaat niet. Ik zal dus altijd de dag(en) vóór een uitspatting en de dag(en) erna extra op moeten passen. Extra moeten slapen, geen gekke dingen doen. Rusten. Vooraf is dat niet gemakkelijk, maar wel te doen. Ik heb voor ogen waar ik het voor ga doen. Achteraf móet het. Als ik dan als een hyperactieve gestoorde doorga, heb ik weken last van één enkel avondje.
Maar daar zit iets geniepigs in. De man met de hamer komt namelijk niet altijd precies op tijd (een beetje zoals al die mensen om mij heen). Soms is hij er vrijwel direct na een leuke activiteit. Soms zelfs nog tijdens. Laatst stond ik totaal overstuur in een woonwinkel, omdat ik niet meer wilde, overprikkeld was, wilde huilen, wilde slapen op één van de bedden en omdat de uitgang nog lang niet in zicht was. Maar regelmatig is die meneer met z’n gereedschap nog een bakkie koffie aan het doen en denk ik de day after ‘ooooh, dit valt me alles mee!’ Om de dag erna alsnog ongenadig hard van mijn poten geslagen te worden.
Het venijn zit hem erin, dat ik die day after dan denk dat ik meer aankan dan ik daadwerkelijk kan. Ik ben dan wel moe en mijn oren suizen, maar een wasje ophangen, een ander klein klusje, het lijkt alsof ik dat wel moet kunnen. Tot de kater een dag later alsnog keihard en nietsontziend inslaat. En die Day after the day after is de meest vreselijk Moe die er bestaat. De zombies uit de Walking Dead zijn er niets bij.
Afgelopen zaterdag heb ik een gezellige avond gehad met mijn zussen en aanhang. Op zondag had ik vreselijk last van mijn evenwicht en hoofdpijn, maar ik voelde me, gezien de activiteit de vorige dag, eigenlijk best oké. Maar toen kwam maandag. En dinsdag. En vanochtend… Ik heb ondertussen mijn persoonlijk records gebroken op de honderd meter zittend douchen, de hink-stap-alles-uit-je-klauwen-laten-kletteren en de polstok-janken-om-niets.
De les voor de volgende keer is uiteraard, dat ik direct de day after mijn bed niet uit moet komen en met mijn hoofd onder de dekens moet wachten tot hij over is. Maar ook in naar mijzelf luisteren blijk ik bijzonder eigenwijs. Ach, ik ga mijn bed nog even in. Welterusten!
Happy, hip en... hersenletsel 