Behoorlijk mooi – 9 april 2016

Ik ben niet zo goed met data. Nooit geweest ook. Ik moet terugrekenen om te bedenken in welk jaar Lars en ik een relatie kregen en hoewel ik al duizend jaar bevriend ben met Reinier, vergeet ik ieder jaar zijn verjaardag. Het is ergens vlak voor de mijne, maar verder kom ik niet. Ik vind het ook helemaal niet erg om ieder jaar ouder te worden, ook al val ik binnenkort van het randje van de twintig af. Wat data betreft ben ik misschien gewoon niet zo sentimenteel.

Gisteren was het 9 april. Lange tijd was ik bang dat deze datum ieder jaar een zuur jubileum zou blijven van alles wat ik los heb moeten laten. Drie jaar geleden het ongeluk, twee jaar geleden eindelijk begonnen met revalideren, maar ook met het opgeven van mijn oude leventje, een jaar geleden met wat meer controle over mijn leven, maar nog geen enkele zekerheid voor de toekomst.

Ik was bang dat ik ieder jaar stil zou moeten staan bij wie ik was en wat nooit meer terugkomt. Een in memoriam voor de oude-Suus. Maar weet je wat het is? Ik wil niet blijven leven in een soort extra tijd, Suus: de verlenging. Dat ik al 90 minuten gespeeld heb vóór het ongeluk en mijn leven nu het laatste half uur is wat er niet toe doet, omdat we toch voor de penalty’s gaan. Dat vertik ik simpelweg. Ik heb te hard gewerkt om nu nog stil te blijven staan.

Ik heb een geweldige relatie. Ik heb fijne vrienden en een hechte familie waar ik altijd op terug kan vallen. Ik heb een fantastisch huis in een fijne wijk en slaak nog iedere dag een gelukzalige zucht als ik het glas-in-lood in de ensuitedeuren zie. Ik heb een baan – wat ik vorig jaar niet had durven dromen – waar ik enorm veel plezier en voldoening uithaal. Ik kan weer wat sporten, ik kan weer wat boeken lezen. En langzamerhand krijg ik weer wat meer vertrouwen in mijn eigen lichaam en hoofd. Ik weet zo’n beetje wat ik ervan kan verwachten. Ik heb de regie weer terug.

Gistermiddag zat ik op mijn balkonnetje. Met een lekkere kop koffie, een boek over de eerste Nederlandse kolonie in het huidige New York en mijn gezicht in de zon. In de boom in de tuin van de buren zat een merel zich ongelooflijk uit te sloven. Drie hoogblonde kindjes speelden een ingewikkelde versie van Vader en Moedertje in wat tuinen daarnaast. Er ging een schuifpui open en twee opgeschoten keffertjes blaften boos naar de magnolia voordat ze weer naar binnen renden. En ik zat daar maar dommig te glimlachen.

Gisteren was het drie jaar na het ongeluk. Ik stond even stil bij wie ik daarvoor was, bekeek mijn leventje nu en telde mijn zegeningen. Ook mét NAH is het leven namelijk behoorlijk mooi.